W obszarze gminy przeważają gleby kompleksów pszennych – lessowe, zaliczane do gleb brunatnych oraz wytworzone z wapieni kredowych rędziny (w obszarze Działów Grabowieckich). W dolinach cieków wodnych (ciek farens) występują gleby torfowe i mułkowo – torfowe. Z lessów wytworzone zostały gleby brunatnoziemne o bardzo wyrównanym składzie chemicznym – ich głównym składnikiem jest SiO2, ze względu na domieszkę kwarcu. Gleby te mają zróżnicowaną miąższość (30 – 180 cm) i kwasowość od kwaśnej do lekko zasadowej.

Najbardziej rozpowszechnione są gleby brunatne wyługowane, o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym odznaczające się poziomem orno – próchniczym (25 – 30 cm) oraz uregulowanymi stosunkami wodnymi. Gleby brunatne właściwe, występujące na mniejszych powierzchniach, odznaczają się poziomem orno – próchniczym 30 – 35 cm i nieco większą zawartością próchnicy. Gleby brunatnoziemne użytkowane rolniczo tworzą kompleksy: pszenny wadliwy, żytni bardzo dobry, pszenno – żytni i żytni. Leśne gleby brunatnoziemne są siedliskiem lasów liściastych i lasów mieszanych. Występują tu również rędziny, wykształcone ze skał kredowych (rejon Udrycz, Chomęcisk Małych). Są to gleby płytkie, posiadające wysoką zawartość rumoszu skalnego. Odznaczają się wysoką zawartością wody higroskopowej, jednak duży procent wody znajdującej się w glebie jest niedostępny dla roślin (średnio wynosi on ok. 15%). Rędziny mogą być okresowo za suche dla produkcji roślinnej w okresach niedoboru opadów, ponadto są glebami bardzo plastycznymi, co ma duży wpływ na optymalny moment orki. Gleby te są glebami typowo pszennymi, na których osiąga się jak największe plony. Użytkowane rolniczo tworzą kompleksy: pszenny bardzo dobry i pszenny dobry, rędziny płytkie zalicza się do kompleksu pszennego wadliwego, a o lżejszym składzie granulometrycznym do kompleksów: żytniego bardzo dobrego i żytniego dobrego. W dolinie cieku wodnego Farens, dolinkach bocznych oraz zagłębieniach terenu, występują gleby hydrogeniczne – torfowe, piaszczysto – pylaste i organiczno – mineralne. Większość z nich charakteryzuje się dość wysokim poziomem wód gruntowych; są przeważnie zagospodarowane jako trwałe użytki zielone.